08 · Find You

Alex Goot & Against the Current - Find You

Następnego ranka wstałam dużo wcześniej od Zayna. Przebudziłam się i od razu wyszłam z łóżka by go nie budzić. Poszłam do łazienki by obmyć twarz, weszłam do pomieszczenia i zobaczyłam ubrania skopane w kąt pomieszczenia. Ochlapałam buzię zimną wodą, wytarłam ją i podeszłam do ciuchów. Wzięłam je do ręki z zamiarem wrzucenia do kosza na pranie ale zaraz upuściłam je na podłogę. Wpatrywałam się w plamy krwi na jeansach Zayna. Szybko umyłam ręce i wyszłam z pomieszczenia. Wróciłam jednak by przesunąć je w to samo miejsce gdzie były. Weszłam z powrotem do sypialni i patrzyłam chwilę na śpiącego Zayna. Zabił kogoś? To na pewno nie jego krew na ubraniach, on jest cały. Zbiegłam cicho po schodach i złapałam kurtkę Zayna, założyłam ją na siebie i wyszłam z domu. Gdy po dwunastu minutach spaceru nie trafiłam na główną drogę, musiałam przyznać że Zayn mieszka daleko ode mnie, daleko od miasta. W końcu jednak dotarłam na przystanek i zaczekałam na autobus. Kupiłam bilet, po godzinie byłam już pod swoją kamienicą. Ale było coś nie tak, przy wejściu do mojej klatki schodowej stały radiowozy. W kieszeni kurtki miałam klucze od mieszkania, niepewnie weszłam po schodach na piętro i wpadłam na kilku policjantów.
- Mieszkam na tym piętrze.. - powiedziałam powoli - Mieszkanie 24B.
Przepuścili mnie, ale zamarłam widząc żółte policyjne taśmy na drzwiach sąsiedniego mieszkania. Wpatrywałam się w rozwalone drzwi i policjantów kręcących się wewnątrz. Szybko ruszyłam do siebie i zamknęłam się w mieszkaniu. Oparłam się o drzwi oddychając szybko spanikowana. Co się tam stało?
Pierwsze jednak co mi się nasunęło na myśl, to Zayn. Zniknął w nocy. I często pojawia się pod moją kamienicą, w tamtym mieszkaniu. Czy pojawił się w nim i tej nocy?
Nagle ktoś zapukał do moich drzwi a ja odskoczyłam od nich przerażona. Przeczesałam palcami włosy i niepewnie otworzyłam drzwi. Przede mną stał wysoki mężczyzna, spojrzał na mnie.
- Detektyw Ryan Compton - kiwnął do mnie głową.
- Mikaela Forbes. Wie Pan co się stało w tamtym mieszkaniu? - spojrzałam w bok gdy zrobiłam dwa kroki do przodu.
- Gdzie była Pani w godzinach między 02:45 a 3:45? - wyjął notatnik, spojrzał mi w oczy czekając na odpowiedź. Zamrugałam kilka razy.
- U swojego chłopaka. Nocowałam u niego.
- Imię i nazwisko Pani chłopaka?
- Chciałabym wiedzieć co się tam stało - powiedziałam zamiast odpowiadać na pytanie. Zamknął długopis i schował notatnik do tylnej kieszeni spodni.
- W nocy doszło do morderstwa - odparł. Otworzyłam szeroko oczy, rozchyliłam wargi nie dowierzając.
- C-co? K-kogo? - czułam jak moja dolna warga drży. Ktoś z moich sąsiadów nie żyje. Zayn nie mógłby nikogo zabić..
- Wczoraj zamordowano Tamarę Bryant. Pani sąsiadkę - spojrzał na policyjną taśmę - Czy wie Pani może kto mógł chcieć zrobić jej krzywdę?
- Nie mam pojęcia - potrząsnęłam głową.
- Czy mówi Pani coś nazwisko Zayn Malik? - na jego kolejne pytanie od razu uniosłam głowę - Czyli mówi.
- To mój chłopak - powiedziałam łapiąc się framugi i zaciskając palce na starym drewnie. Detektyw był wyraźnie zdziwiony moją odpowiedzią. Może trochę podkolorowałam stosunki moje i Zayna, jednak to jako pierwsze przyszło mi na myśl.
- A gdzie on był w godzinach 02:45 a-
- Ze mną. Spaliśmy wtedy - odparłam. Nie powiedziałam prawdy, bo nie chciałam dopuścić do siebie myśli że Zayn może mieć z tym wszystkim coś wspólnego.
- Na pewno? Wie Pani że za składanie fałszywych zeznań grozi kara?
- Nie zeznaję w tej chwili. Zadaje mi Pan pytania - odpowiedziałam niepodobnym do siebie głosem - Ja i Zayn Malik, w godzinach między 02:45 a 03:45 spaliśmy razem. Cały dzień spędziliśmy razem. Po południu oglądaliśmy filmy, wieczorem położyliśmy się do łóżka. Patrzył na mnie chwilę.
- Poproszę Panią o dokument tożsamości - wyciągnął rękę. Zerknęłam na jego dużą dłoń i kiwnęłam głową. Weszłam do mieszkania po portfel i wyjęłam z niego dowód który przyniosłam detektywowi - Nie warto go kryć - powiedział cicho. Zmarszczyłam brwi - Wszyscy wiemy że to on. A ty wpędzisz się w kłopoty ślepo chroniąc go - mruknął spisując numer mojego dowodu. Oddał mi go.
- Nie wiem o co Panu chodzi. Do widzenia - zamknęłam szybko drzwi. Zrzuciłam z siebie kurtkę Zayna i usiadłam na podłodze. Zayn nie mógł nikogo zabić, nie mógł.. Schowałam twarz w dłoniach i oddychałam szybko, próbowałam się uspokoić, chyba miałam atak paniki.
Kilka godzin później, gdy byłam po prysznicu, posprzątaniu mieszkania i zjedzeniu jogurtu, ktoś zaczął pukać do moich drzwi. Otworzyłam je i zobaczyłam uśmiechniętego Zayna, w jednej dłoni trzymał bukiet kwiatów, a w drugiej torbę z logo restauracji.
- Hej Mikey - cmoknął mnie w policzek wchodząc do mieszkania - Czemu mi uciekłaś rano? - spytał wchodząc do kuchni. Zamknęłam drzwi i powoli poszłam za nim. Oparłam się o blat gdy on rozpakowywał jedzenie.
- Była u mnie policja - powiedziałam cicho, ale te słowa sprawiły że na chwilę przystopował.
- Naprawdę? - odchrząknął - I co chcieli?
- Pytali się gdzie byłam w nocy. Czy cię znam. I gdzie byłeś w godzinach między 02:45 a 03:45.
- Co im powiedziałaś? - odwrócił się w moją stronę.
- Powiedziałam że nocowałam u swojego chłopaka. Że jesteś moim chłopakiem i że w nocy spaliśmy razem. Cały dzień spędziłeś ze mną - powiedziałam patrząc mu w oczy. Na jego twarz od razu zobaczyłam w ulgę, uśmiechnął się do mnie.
- To dobrze Mikey. Dziękuję - odparł sięgając do szafki po talerze. Zaczął nakładać jedzenie.
- Chcę w końcu wiedzieć co tu się dzieje. Chcę wiedzieć czy nie popełniłam strasznego błędy kłamiąc policji - głos mi się łamał, bałam się że zacznę płakać - Zabiłeś Panią Bryant? Bądź ze mną szczery Zayn.
- Tak - powiedział tylko, a ja poczułam jak pękam w środku.
- Zamordowałeś ją? - wyszeptałam drżącym głosem, wpatrując się w jego plecy po omacku starałam się znaleźć nóż na blacie, gdy w końcu zacisnęłam na nim palce Zayn spojrzał na mnie.
- Odłóż to Mikey - mruknął idąc z talerzami do salonu - Zjedzmy i dopiero pogadamy.
- Masz mi to wszystko wytłumaczyć! - wrzasnęłam wymachując nożem. Nawet na mnie nie spojrzał. Niewzruszony usiadł przy stoliku. Poziom przerażenia niebezpiecznie zmierzał ku tej części gdy wybucham płaczem.
- Zmarnuje się jedzenie. Usiądź i odłóż to w końcu. Nie zrobię ci krzywdy, myślę że wiesz o tym - powiedział sięgając po sztućce. Niepewnie ruszyłam w jego kierunku wciąż jednak trzymając nóż. Usiadłam po drugiej stronie stołu - Smacznego Mikey.
Nie mogłam nic przełknąć, Zayn zjadł i spojrzał na mnie.
- Dziękuję że nie powiedziałaś policji wszystkiego Mikaela. Niech zgadnę, detektyw Compton? - zmarszczyłam brwi gdy wypowiedział nazwisko mężczyzny który zadawał mi kilka godzin temu pytania. Kiwnęłam tylko głową - Ściga mnie od kilku lat. Celem jego życia jest złapanie mnie za rękę podczas przestępstwa. Jednak zawsze jestem krok dalej niż on - powiedział wstając, biorąc swój, pusty i mój pełny, talerz do kuchni. Wrócił z dwoma szklankami i butelką soku. Nalał nam picia i postawił przede mną szklankę. Ja jednak wciąż wpatrywałam się w niego - Nie patrz na mnie w ten sposób Mikey - potrząsnął głową, napił się i odstawił szklankę - Nie jestem tym za kogo mnie uważałaś..
- Mówisz? - prychnęłam sarkastycznie. Westchnął cicho i zerknął na drzwi. W każdej chwili mogę się rzucić do nich biegiem i uciec. Nie raz pokonywałam biegiem te schody, jednak wiem też że on również potrafi biegać. I jest silniejszy ode mnie.
- Jestem przestępcą, ale nie zamierzam cię skrzywdzić - powiedział wpatrując się w zawartość swojej szklanki - Cała ta kamienica należy do mnie. Wszyscy mieszkańcy są mi coś winni-
- Ja nic nie jestem ci winna - warknęłam.
- Oczywiście że nie Mikey - uniósł na mnie wzrok - Jednak Pan i Pani Bryant byli zadłużeni na wiele tysięcy. Zamieszania które budziły cię prawie co noc to próba odebrania długu. A śmierć tej kobiety.. Nie obudziłem się w środku nocy z myślą "A może pojadę do nich i zabiję któreś". W ogóle miałem do nich nie jechać. Dostali 24 godziny by zwrócić mi choć 1/4 długu, nie wykazywali nawet odrobiny chęci współpracy. Byli bezczelni, ona sama się prosiła o kulkę w głowę - westchnął i znowu się napił. Zacisnęłam powieki.
- Mówisz o tym.. Tak jakby to że zabiłeś człowieka nie było niczym specjalnym. Odebrałeś komuś życie Zayn - wyszeptałam łamiącym się głosem.
- Kochanie..
- Nie mów tak do mnie! - pisnęłam i uniosłam nóż mierząc ostrzem w jego stronę. Spojrzał na czubek noża i uniósł brwi.
- Mikaela. Nie podoba mi się to że machasz do mnie nożem.
- Nie podoba mi się fakt że całowałam się i przytulałam z mordercą! - wbiłam w niego wzrok - Chcesz mi jeszcze o czymś powiedzieć?
- Jest wiele rzeczy które powinnaś wiedzieć ale nie chcę byś wbiła mi to w udo wybiegając z krzykiem - odparł wzdychając.
- Po prostu to powiedz - szepnęłam.
- Mam gang. Średnio raz w tygodniu robię coś naprawdę nielegalnego - pochylił się do mnie, a ja automatycznie odchyliłam.
- Czyli kłamałeś. Od kiedy się znamy.
- Nie. Nie skłamałem. Ukrywanie prawdy to nie kłamstwo. Chciałem byś znała mnie od innej strony. Nie chciałem by doszło do sytuacji jak ta - mruknął patrząc na nóż który trzymałam w dłoni. Przekrzywił głowę - Czemu już nie biegasz rano? - spytał nagle. Otworzyłam szeroko oczy i uniosłam nóż.
- Skąd wiesz że biegałam?
Zmarszczył brwi.
- Powiedziałaś mi. Nie pamiętasz? Gdy mówiłaś że ktoś cię śledzi..
- Nie Zayn! Powiedziałam że ktoś za mną chodzi ale nie to że biegam rano! Nigdy ci o tym nie wspomniałam! - powiedziałam wstając z krzesła. Zrobiłam krok w stronę drzwi - To ty? To ty mnie śledziłeś Zayn?
- Źle mnie zrozumiałaś Mikey - wstał powoli i ruszył w moim kierunku.
- Nie podchodź! - krzyknęłam, podniosłam wyżej nóż. Ręka mi drżała, nie przejął się i wyjął mi nóż z dłoni mimo iż się szarpałam. Odrzucił go w przeciwny róg pokoju i złapał mnie za ręce. Przygwoździł mnie do ściany.
- Daj mi wytłumaczyć. Nie proszę o wiele. Nie zrobię ci krzywdy.. - oddychałam szybko i wpatrywałam się w niego. Nie miałam jak uciec - Za pierwszym razem.. Dwa razy szedłem za tobą gdy biegałaś po lesie. Potem jednak odpuściłem to sobie. Ostatnim razem gdy ktoś cię śledził.. Moi wrogowie zwiedzieli się o
tobie. O tym że jesteś kimś niewinnym z mojego otoczenia. Nie podejrzewałem że tak szybko postanowią zakręcić się wokół ciebie, ten kto śledził cię ostatnim razem w lesie, nie był mną ani żadnym z moich ludzi.
- Nie wierzę ci - wyszeptałam.
- Nie skrzywdziłbym cię! - powiedział głośno na co wzdrygnęłam się - Jesteś zbyt delikatna bym mógł ci cokolwiek zrobić - oparł swoje czoło o moje. Zacisnęłam powieki - Pozwól mi udowodnić to że dałem ci nadzieje ale cię nie opuszczę.
- Boję się ciebie - mój głos drżał.
- Nie mów tak Mikey - puścił moje nadgarstki i położył dłonie na mojej talii - Nie możesz się mnie bać.
- Zabiłeś osobę z zimną krwią. Jak mam się ciebie nie bać?
- Nie krzywdzę bez powodu. Nie krzywdzę ważnych dla mnie osób. A ty jesteś ważna. Ważna dla mnie - powiedział cicho, trącił nosem mój nos - Obiecałaś mnie nie zostawić. Potrzebuję cię..
Uniosłam dłoń i dotknęłam jego policzka, patrząc mu w oczy.
- Jeżeli mnie skrzywdzisz-
- Nie skrzywdzę. Zostajesz tutaj ze mą tylko dlatego że się mnie boisz, prawda?
- Tak.